Saturday, May 31, 2008

က်မ္းျမတ္ကုရ္အံ မိတ္ဆက္

ဟိႏၵဴ ဘာသာ၀င္မ်ား အတြက္ ဘဂ၀ဂီတ၊ ေရ၀တီ ဘာသာ၀င္ (ဂ်ဴး)မ်ား အတြက္ တိုရာ (ဓမၼေဟာင္း)၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အတြက္ ပိဋက၊ ခရစ္ယံမ်ား အတြက္ သမၼာက်မ္းစာ တို႔သည္ အဓိက ပင္မက်မ္းေတာ္မ်ား ျဖစ္သကဲ့သို႔ အစၥလာမ္
ဘာသာ၀င္မ်ား အတြက္ ကုရ္အံက်မ္းေတာ္သည္ အဓိက ပင္မက်မ္းေတာ္ ျဖစ္သည္။
စာေပက်မ္းဂန္တိုင္းတြင္ ထူးျခားခ်က္ ၀ေသသဂုဏ္ပုဒ္မ်ား ရွိၾကသကဲ့သို႔ က်မ္းျမတ္ကုရ္အံတြင္လည္း ထူးျခားေသာဂုဒ္မ်ား မ်ားစြာရွိေပသည္။ ၎တို႔အနက္-
(၁) က်မ္းေတာ္သည္ “ကၽြႏ္ုပ္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္” ဟု တဆင့္ျပန္ ေျပာၾကားျခင္း မဟုတ္ဘဲ တိုက္ရိုက္စကား ျဖစ္သည္။
(၂) အသက္မဲ့ဘာသာ စကား (စကား အသံထြက္သာ ရွိ၍ စာေပအကၡရာ မရွိေသာစကား၊ ေျပာဆိုေသာ လူမ်ိဳး မရွိေတာ့ဘဲ အသံထြက္ အားျဖင့္သာ က်န္ရွိေနေသာ စကား) မဟုတ္ဘဲ လက္ရွိေခတ္ထိ ေျပာဆို သံုးစြဲ ေရးမွတ္ ထြန္းကား ေနေသာ ဘာသာစကားႀကီး (ကုလသမဂၢသံုး တရား၀င္ ဘာသာစကားႏွင့္ ႏိုင္ငံေပါင္း ၂၇ ႏိုင္ငံတြင္ ရံုးသံုး ဘာသာစကား ျဖစ္သည့္) အရ္ဗီစာေပ စကားျဖင့္ မူရင္း မပ်က္ မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ က်မ္းေတာ္ ျဖစ္သည္။
(၃) ကမၻာေပၚတြင္ လူသားမ်ား (အနည္းဆံုး လူဦးေရ သန္း ၃၀ ခန္႔) အလြတ္အရဆံုး က်မ္းေတာ္ ျဖစ္သည္။
(၄) ကမၻာလူမ်ိဳးေပါင္းစံုက က်မ္းေတာ္ကို သက္၀င္ ယံုၾကည္ေသာ္လည္း၊ အာရ္ဗီစကားျဖင့္ မူရင္းမပ်က္ တည္ရွိေနမူကို သေဘာထား ညႇိေနရန္ မလိုဘဲ ကန္႔ကြက္မည့္ သူမရွိ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဘိုးထားကာ မိမိကသာ မၿငိဳမျငင္ဘဲ နားလည္ေအာင္ က်ိဳးစားယူေသာ တုႏိႈင္းမဲ့ က်မ္းေတာ္ ျဖစ္သည္။
(၅) မူရင္း အာရ္ဗီစာသားမွ ရံုးသံုးစကားရွိေသာ ကမၻာ့ဘာသာစကား အားလံုးသို႔ ဘာသာျပန္ၿပီးသည့္ အျပင္ အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္မ်ား သာမက အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ မဟုတ္သူမ်ားကပင္ လူမ်ိဳးတိုင္းအတြက္ အက်ိဳး ျဖစ္ထြန္းေစသည္ဟု ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ ဘာသာျပန္ယူၾကေသာ က်မ္းေတာ္ျဖစ္သည္။ (ခရစ္ယံ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္သည့္ ေရာ့ဒ္၀ဲလ္၊ ပါလ္မာ၊ ေဆးလ္ ႏွင့္ ကုရ္အံကို ဘာသာျပန္ၿပီးေနာက္ အစၥလာမ္ဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္း သက္၀င္လာေသာ ေဒးဗက္ဒ္ ႏွင့္ ပက္ေႆာ တို႔အျပင္ က်မ္းျမတ္ကုရ္အံကို ဂ်ပန္သို႔ ပထဦးဆံုး ျပန္ဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္မွာ ဂ်ပန္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဂ်ပန္စာ ပါေမကၡႀကီး ျဖစ္ေပသည္။ က်မ္းျမတ္ကုရ္အံကို ျမန္မာစာ အဆန္ဆံုး ျပန္ဆိုခဲ့သည့္ သီရီပ်ံခ်ီ ဦးဘစိန္၏ ကုရ္အံဘာသာျပန္ကိုလည္း ျမန္မာ့သမိုင္း၀င္ ဗုဒၶဘာသာကလ်ာဏ ယု၀အသင္း ဥကၠဌႀကီး ဘႀကီးဘေဖ ကိုယ္တိုင္ ေစတနာ အေလွ်ာက္ စိတ္အား ထက္သန္စြာျဖင့္ ျမန္မာစာ အသံုးမ်ားကို စဆံုး တည္းျဖတ္ ေပးခဲ့ေပသည္)။
ထိုသို႔ ထူးျခားေနေသာ က်မ္းေတာ္တစ္ခုအား မည္သည့္ ခံယူခ်က္ပင္ ရွိေစကာမူ စာေပ၀ါသနာ ပါသူတိုင္း၊ ဗဟုသုတ လိုလားသူတိုင္း ဖတ္ရႈ ေလ့လာသင့္ေသာ က်မ္းေတာ္ တစ္အုပ္ ျဖစ္ေပသည္။
ကုရ္အံက်မ္းေတာ္ တစ္အုပ္လံုးအား အာရ္ဗီမူရင္းျဖင့္ ပံုမွန္ ဖတ္ရြတ္လွ်င္ (၁၉) နာရီခန္႔သာ အခ်ိန္ေပးရ ပါသည္။ အာရ္ဗီစာေပ မတတ္ကၽြမ္းေသာ အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္ မဟုတ္သည့္ ဓမၼမိတ္ေဆြ၊ စာေပမိတ္ေဆြ မ်ားအား မၾကာမွီတြင္ လံုး၀ ျမန္မာစာ သက္သက္ (ေလးနက္ေသာ စကားလံုးမ်ားကို ရွင္းလင္းခ်က္မ်ား) ျဖင့္ အခမဲ့ ေလ့လာ ဖတ္ရႈႏိုင္ရန္ ၀က္ဘ္ဆိုက္ မွ တင္ေပးပါမည္။

ေဌးလြင္ဦး

ဘာသာတရားႏွင့္ ဘာသာေရးစာအုပ္မ်ား

လူဖတ္အမ်ားဆံုးစာေပ
ကမၻာ့လူသားမ်ားအနက္ ဘာသာမဲ့၀ါဒီဟု မိမိကုိယ္မိမိ ေၾကျငာသူမ်ားထက္ ဘာသာတရား တစ္ခုခု၏ ေခါင္းစဥ္ေအာက္၌ ခိုလႈံသူမ်ားက ရာခိုင္းႏႈန္းမ်ားစြာ ပိုမိုေပသည္။
ဘာသာတရားရွိပါသည္ ဆိုေသာ လူသား အားလံုးနီးပါးသည္ ဘာသာေရးစာမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ၾကေပသည္။ စာမတတ္သူမ်ားပင္လွ်င္ ႏွတ္တိုက္ရရာ ဂါထာမ်ား စာပိုဒ္မ်ားကို ေန႔စဥ္ ရြတ္ဖတ္ေနေလ့ရွိေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၻာေပၚတြင္ လူအဖတ္ဆံုး စာေပမွာ ဘာသာေရး စာေပသာ ျဖစ္ေပသည္။
ဖတ္ကားဖတ္၏ မရ
ဘာသာေရးစာေပသည္၊ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ၊ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မႈ၊ လူသားအခ်င္းခ်င္း စာနာနားလည္မႈ၊ ဉာဏ္စဥ္ထက္ျမက္မႈ၊ ယုတၱိေဗဒရွိေသာ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္မႈမ်ားကို ေပး၏။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ဘာသာေရးစာေပကို ရြတ္ဖတ္ေနသူမ်ား၏ အမ်ားစုမွာ ေဖၚျပပါ အႏွစ္သာရမ်ားထက္ ပံုျပင္ ဒ႑ာရီမ်ား၊ အႏိုင္လု အျငင္းပြားမႈမ်ား၊ အယူသည္းမႈမ်ားကိုသာ ပိုင္ဆိုင္ကပ္ၿငိ လာၾကသည္ကို
၀မ္းနည္းဘြယ္ ေတြ႔ရေပသည္။
ထိုသို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ မိမိတို႔ ဖတ္ရြတ္မိေနေသာ စာေပမ်ားမွာ ဘာသာေရး ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ေနရာယူထားေသာ ဘာသာေရး ပညာရွင္မ်ား၏ လက္ရာမ်ား ျဖစ္သည့္ ပံုျပင္ဇတ္လမ္းသာ ျဖစ္၍ ဘာသာတရားတို႔၏ မူလဘုရားေဟာ က်မ္းဂန္မ်ားမွ အလွမ္းေ၀းေနဆဲ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း။ မူလဘုရားေဟာက်မ္းဂန္မ်ားမွ အခ်ိဳ႔ေသာ စာပိုဒ္မ်ားကိုသာ ဂါထား မႏၲရား အျဖစ္ ရြတ္ဖတ္မိေနျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း။ မူရင္း က်မ္းစာမ်ားကို အသံထြက္ေနာက္သို႔သာ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္လွ်က္ အနက္အဓိပၸါယ္ကို သိနားလည္ေအာင္ ေလ့လာရမွန္း မသိေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း။ မူရင္းက်မ္းဂန္မ်ားကို တပည့္ဒကာမ်ားအေနျဖင့္ သိနားလည္ေအာင္ ေလ့လာၾကရန္ တိုက္တြန္း အားေပးေသာ ဘာသာေရး ဆရာေတာ္ဟူ၍ မရွိသေလာက္ ရွားပါးျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း။ ျဖစ္ေပသည္။ (စာေပေခတ္-ကိုရႈပါ)


ေဌးလြင္ဦး

ဗဟုသုေခတ္ (သို႔) စာေပေခတ္

သူထက္ငါ ဗဟုသုတ ႂကြ၀လိုေသာ ယခုေခတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအေနျဖင့္ ကမၻာ့လူသား အမ်ားစု ဖတ္ေနေသာ စာေပမ်ားကို ပစ္ပါယ္ထားျခင္းမွာ ဗဟုသုတ ႂကြ၀ေသးသည္ မမည္ေပ။
ကမၻေပၚတြင္ လူသားေပါင္း သန္း ၇၀၀ ဖတ္ရြတ္ေနေသာ (ဟိႏၵဴက်မ္းစာ)ဘဂ၀ဂီတ၊ လူသန္းေပါင္း ၇၀၀ ေက်ာ္ ရြတ္ဖတ္ေနေသာ ပိဋကေတာ္။ လူသန္းေပါင္း ၁၆၀၀ ေက်ာ္ ရြတ္ဖတ္ေနေသာ ခရစ္ယံသမၼာက်မ္းစာ၊ လူသားသန္းေပါင္း ၁၉၀၀ ေက်ာ္ ရြတ္ဖတ္ေနေသာ ကုရ္အံ က်မ္းစာတို႔ကို မဖတ္ရေသးဘဲလွ်က္ မိမိကိုယ္မိမိ စာေပသမား သို႔မဟုတ္ ေခတ္ပညာတတ္ဟု ခံယူေနမႈကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ရန္ လိုမည္ ျဖစ္ေပသည္။
ဥပမာအားျဖင့္- ပိဋကေတာ္ကိုသာ ဖတ္ဘူးေသာ လူတစ္ဦး အေနျဖင့္ သူသည္ သူသား သန္းေပါင္း ၇၀၀ ၏ အတြင္း၌သာ ရွိေနေသးသည္ ျဖစ္၍ အျခားေသာ လူသားမ်ားေရွ႔၌ မိမိကိုယ္မိမိ ဘာသာေရး ပညာရွင္ဟု ရင့္က်ဴးမႈမွာ အရွက္ရစရာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အလားတူပင္ ကုရ္အံက်မ္းကိုသာ ဖတ္ဘူးသူတစ္ဦး အေနျဖင့္လည္း လူသား သန္းပါင္း ၁၉၀၀ ေက်ာ္ အတြင္းမွသာ ျဖစ္၍ က်န္ကမၻာ့လူသားမ်ား အလည္တြင္ ဘာသာတရား၌ မိမိသည္ သိကၽြမ္းသူ ျဖစ္သည္ဟု မေႂကြးေက်ာ္ႏိုင္ေပ။
ထိုထက္ပို၍ ဆိုးသည္က မိမိဘာသာတရား၏ ေခါင္းစဥ္ေအာက္၌ ရွိေသာ က်မ္းစာ(ဘဂ၀ ဂီတ၊ ပဋိက၊ သမၼာက်မ္း၊ ကုရ္အံက်မ္း) ကိုပင္ နားလည္ေသာ ဘာသာစကားျဖင့္ စနစ္တက် မဖတ္မိသူမ်ားပင္ ျဖစ္၏၊ သူတို႔၏ ဘာသာတရားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေျပာဆိုမႈ ခံစားမႈမ်ားသည္ ၾကားဘူးနား၀ အဆင့္ထက္ ေက်ာ္လြန္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔မဟုတ္ သူႏွက္သက္ေသာ စာေရးဆရာတစ္ဦး (မ်ား)၏ ေနာက္လိုက္ထက္ ေက်ာ္လြန္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
ေန႔စဥ္ သတင္းမ်ား၊ ဇတ္လမ္းမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးစာေပမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ား၊
၀တၳဳမ်ားအပါအ၀င္ စာေပေပါင္းမ်ားစြာကို မဖတ္ဘဲ သာသာေရးစာေပခ်ည္း ဖတ္ေနသူမ်ားသည္လည္း ဒ႑ာရီကင္းေသာ အေတြးအေခၚကို တည္ေဆာက္ႏုိင္မည္ မဟုတ္သလို ဘာသာေရး၏ ပင္မစာအုပ္မ်ားကို မေလ့လာဘဲ ေန႔စဥ္ စာေပမ်ားကိုသာ ဖတ္ေနသူတို႔သည္လည္း စာေပသမား ပီသသည္ မမည္ေသးေပ။
ထိုသို႔ေသာ လူသားမ်ားအေနျဖင့္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု စုစည္းေနထိုင္ေသာ ေခတ္ကမၻာႀကီးတြင္ လူသား အက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းမ်ား၌ သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရာ၌ ေသာ္လည္းေကာင္း လူသားခ်င္းနားလည္မႈကို တည္ေဆာက္ရာ၌ ေသာ္လည္းေကာင္း အားနည္းမႈမ်ား ရွိႏိုင္ေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္သစ္ မ်ိဳးဆက္မ်ား မိမိကိုယ္မိမိ စာေပသမားမ်ား ျဖစ္လိုသူမ်ား၊ လူသားအေပါင္း၏ ရင္တြင္းမွ ခံစားခ်က္ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ားကို နားလည္လိုသူမ်ား၊ ဗဟုသုတ ႂကြယ္၀လိုသူမ်ား၊ မိမိကိုယ္မိမိ ဦးေႏွာက္ ေထာင္က်မႈ မွလြတ္ေျမာက္လိုသူမ်ား အေနျဖင့္ ဘာသာတရား၏ ပင္မက်မ္းဂန္မ်ားကို လူသားတို႔ ဖန္ဆင္းထားေသာ ဘာသာေရးကိုယ္စားျပဳ လူတန္းစားတစ္ရပ္၏ လက္ထဲ၌သာ မူပိုင္ေပးထားျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဉ္လွ်က္ မိမိ၏ စာေပအျဖစ္ သတ္မွတ္ေလ့လာရန္ အေရးႀကီးေပသည္။
ငရဲကိုေၾကာက္၍ နိဗၺာန္ကိုမက္၍ ဖတ္ရြတ္ျခင္းထက္ လူ႔အက်ိဳးျပဳအတြက္ နည္းနာရႏိုင္ရန္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ စီစစ္ေ၀ဖန္လွ်က္ စနစ္တက် ဖတ္ႏိုင္ေသာ စြမ္းအားလည္း အေရးႀကီးေပသည္။
အေတြးအေခၚေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ား စာေပအေပါင္းကို ခ်ည္းကပ္ ေလ့လာႏိုင္ပါေစ။ ။

ေဌးလြင္ဦး

Wednesday, May 28, 2008

ကိုယ္ေတာ္အီဗရာဟီးမ္ (မင္းႀကီး သခၤါ)

ကိုယ္ေတာ္ အီဗရာဟီးမ္ ကို ကုရ္အံက်မ္းေတာ္တြင္ အမည္နာမအားျဖင့္ (၆၉)ႀကိမ္ ေဖၚျပၿပီး။ ယံုၾကည္ခ်က္၌ ယိုင္လဲမႈ မရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ (သရဏဂံု ၿမဲေသာ ပုဂၢိဳလ္) “ဟနီးဖ္” ဟု ဘြဲ႔ေတာ္ရေပသည္။ အီဗရာဟီးမ္ ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္မွာ “လူမ်ိဳးမ်ား၏ ဖခင္” ဟု ျဖစ္ေၾကာင္း (သမၼာက်မ္းစာ၏ ကမၻာဦးက်မ္း ၁၇း ၆)၊ ေတြ႔ရေပသည္၊ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္တို႔အား “မူဆလင္” ဟုေခၚျခင္းမွာ ကိုယ္ေတာ္ အီဗရာဟီးမ္ လက္ထက္ေတာ္ ကတည္းက အသိအမွတ္ျပဳေပးခဲ့ေသာ အမည္နာမ ျဖစ္ေပသည္။ (၂၂း၇၈) ေနာက္ဆံုးပြင့္ ဉာဏ္စဥ္ေတာ္ေဆာင္ ကိုယ္ေတာ္ မုဟမြၼဒ္သည္ သူ၏မ်ိဳးႏြယ္ထဲမွ ျဖစ္ေပသည္။
ဤေနရာ၌ တင္ျပစရာ အနည္းငယ္ ရွိေပသည္၊ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာမ်ား အေနျဖင့္လည္း ဤဘဒၵကမၻာ၌ ေနာက္ဆံုးပြင့္ ပညတ္ဘုရား တစ္ပါး ပြင့္ေပၚရန္ ရွိေပသည္၊ ထို ကုိယ္ေတာ္၏ အလွ်င္ စၾကာ၀ေတးမင္းႀကီး သခၤါ ပြင့္ေပၚလာမည္ဟု ပိဋကေတာ္ စကၠ၀တၱိသုတ္၌ ဆိုထားေပသည္၊ ထိုမင္းႀကီးတြင္ အေခၽြအရံ မိဘုရား မ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုသည့္ အျပင္ အဖိုးထိုက္လွေသာ သားဦးရတနာႏွင့္ သားသမီးမ်ား အေထာင္အေသာင္း ရွိလိမ့္ မည္ဟု ဆိုထားေပသည္။ (စကၠ၀တၱိသုတ္ ၁၀၆)၊ ပိဋကေတာ္လာ ေဖၚျပေသာ စကားလံုးမ်ားအား ေရွးသံုး ေပါရာဏ ေ၀ါဟာရမ်ားႏွင့္ မေကာက္ယူခဲ့ေသာ္ မင္းႀကီးသခၤါ၏ သမိုင္းသည္ ကိုယ္ေတာ္ အီးဗရာဟီးမ္၏ သမိုင္းႏွင့္ လြန္စြာ နီးကပ္မႈ ရွိေပသည္။
ထိုသုတ္ေတာ္၌ မင္းႀကီးေပၚထြန္းမည့္ အရပ္သည္ က်ဴပင္ ျမက္ပင္ႏွင့္ေတာေတာင္ ထူထပ္မႈတို႔ ကင္းသည့္ လူအမ်ားေနထိုင္ရာ ဇဗၺဴဒီပါကၽြန္းဟု ဆိုထားသျဖင့္၊ ထိုအရပ္သည္ ေတာေတာင္မ်ား အလြန္ထူေျပာသည့္ ဟိမ၀ႏၲာႏွင့္ နီးစပ္သည့္ အရပ္ေဒသဟု သတ္မွတ္ နားလည္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ထိုအဂၤါရပ္မွာ ကၽြန္းဆြယ္ တစ္ခုခု ႏွင့္သာ ကိုက္ညီမႈရွိေပသည္။ ထိုအခ်က္ကို အဆိုပါသုတ္ေတာ္ပါ “ပင္လယ္ေလးတန္ႏွင့္ ၀န္းရံလွ်က္ရွိသည္” ဟုဆိုျခင္းက တိက်ခိုင္မာ ေစေပသည္။ ၎သည္ အာေရဗ် ကၽြန္းဆြယ္တြင္ ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ ကိုယ္ေတာ္ အီဗရာဟီးမ္၏ သမိုင္းမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီေနသည္ကို ေတြ႔ရေပသည္။
(၁) မင္းႀကီးတြင္ သားသမီး အေထာင္အေသာင္း ရွိမည္ဟူေသာ အခ်က္မွာလည္း။ အီဗရာဟီးမ္အား ေကာင္းကင္မွ ၾကယ္မ်ား၏ အေရအတြက္ကုိ မေရတြက္ႏိုင္ သကဲ့သို႔ သားသမီးမ်ိဳးႏြယ္ မ်ားျပားေစမည္ ဟူေသာ (သမၼက်မ္းစာ ကမၻာဦး (၁၅း ၅)ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ ေနပါသည္။
(၂) မင္းႀကီးတြင္ အဖိုးထိုက္တန္ေသာ သားဦးရတနာ ရွိလိမ့္မည္ဟူေသာ အခ်က္မွာလည္း။ အီဗရာဟီးမ္သည္ အဘိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ သားဦးရတနာ အီစၥမာအီးလ္ကို ရခဲ့ေပသည္၊ သူ၏ ဖခင္အေပၚ၌ အနစ္နာခံမႈကို ယခုအခါ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေပါင္း သန္း၂၀၀၀ ခန္႔(ကမၻာ့ လူဦးေရ၏ သံုးပံု တစ္ပံု နီးပါး)က “စြန္႔လႊတ္စေတးမႈ” (ကုရ္ဘာနီ)ကို ႏွစ္စဥ္ ေဆာင္ရြက္ ေနရျခင္းက သက္ေသတည္ေနေပသည္။ ထိုအခ်င္းအရာေၾကာင့္ ကမၻာ့လူသားေပါင္းမ်ားစြာသည္ သားအဖႏွစ္ဦးအား မည့္သည္အခါတြင္မွ ေမ့ကြယ္၍ မရႏိုင္ေပ။
(၃) မင္းႀကီးမွာ ထိုဇဗၺဴဒီပါကၽြန္းမွ ေကတုမတီမည္ေသာ ေနျပည္ေတာ္၏ ျပည့္ရွင္မင္း ျဖစ္မည္ ဟူေသာ အခ်က္ကိုလည္း ကုရ္အံက်မ္းလာ သုတ္ေတာ္ (၂း ၁၂၄) တြင္ “သင့္အား လူသားတို႔၏ ေရွ႔ေဆာင္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ေတာ္မူၿပီ” ဟူေသာ အခ်က္က ေထာက္ျပေနၿပီး။ သူျပန္လည္ ထူေထာင္ခဲ့ေသာ မကၠာဟ္ၿမိဳ႔အား ၿမိဳ႔ရြာတို႔၏ မိခင္ဟု ကုရ္အံက်မ္းေတာ္က ဆိုေပသည္၊ (၆း ၉၂)။
(၄) မင္းႀကီးသည္ စၾကာ၀ေတးမင္းႀကီး ျဖစ္သည္ ဆိုျခင္းကို- သင့္အားလူမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေစမည္။ သင္၏ နာမကို ႀကီးျမတ္ ေစေတာ္မူမည္၊ ခါနန္ျပည္ (ယခု အာရဗ္ကမၻာ) ကိုသင္၏ မ်ိဳးႏြယ္အား အစဥ္အၿမဲ အပိုင္ေပးမည္။ (ကမၻာဦး ၁၂း ၂။ ၁၇း ၁၀) ဟူ၍တိုက္ဆိုင္ေန ျပန္သည္။
(၅) အ့ံၾသစရာေကာင္းသည္က မင္းႀကီးသခၤါသည္ ေရွးေရွးက မင္းႀကီး မဟာပန္နဒ အတြက္တည္ေဆာက္ ခဲ့ေသာ အေဆာက္အဦးေတာ္ကို ျပန္လည္ ျမႇင့္တင္ေတာ္မူလိမ့္မည္ ဟူ ေသာအခ်က္ပင္တည္း။ အီဗရာဟီးမ္သည္ သူ၏ သားဦးရတနာႏွင့္အတူ ေရွးေဟာင္း လူသားတို႔ အျမတ္တႏိုးထားေသာ အေဆာက္အဦး (၀တ္ေက်ာင္းေတာ္) ကို ျပန္လည္ ျမႇင့္တင္ေတာ္မူခဲ့သည္ ဆိုသည္ပင္ျဖစ္၏၊ (ကုရ္အံ ၂း ၁၂၇)။
မင္းႀကီးသခၤါသည္ ေနာက္ဆံုးပြင့္ေပၚမည့္ ေမတၱယ် (ေမတၱာ၏ ကံပုဒ္။ ေမတၱာပို႔ ခံထိုက္သူ ) ဘုရားရွင္ အတြက္ ေရွးေျပးနိမိတ္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုထားသကဲ့သို႔ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္တို႔က ေနာက္ဆံုးပြင့္ ဉာဏ္စဥ္ေတာ္ေဆာင္ဟု အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ေသာ မုဟမၼဒ္ (ေမတၱာပို႔ခံထိုက္သူ)ကိုယ္ေတာ္၏ ေရွးေျပးနိမိတ္မွာ ကိုယ္ေတာ္အီဗရာဟီးမ္ ျဖစ္ေပသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အေနျဖင့္ ဘာသာတရားတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုအၾကား နားလည္မႈရေစရန္ ပိုမို နီးစပ္မႈရွိေစရန္ ေစတနာေကာင္းမ်ားျဖင့္ သုေတသန ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။

ေဌးလြင္ဦး

Saturday, May 24, 2008

မူဆာႏွင့္ “ေသာက္ေရ ျပသနာ”

ကိုယ္ေတာ္မူဆာႏွင့္ ပါတ္သက္၍ အျခား ထင္ျခားစြာ လြဲမွား ဘာသာျပန္ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုမွာ က်မ္းေတာ္၏ ၂း ၆၀ တြင္ ေဖၚျပေသာ “ေသာက္ေရ ရရန္---သင့္လက္ေထာက္အား ေက်ာက္ေတာင္ဆီသို႔ ခရီးႏွင္ေစေလာ့” ဟူသည့္ စကား “အိႆြရိဗ္။ ဗိ အဆြာကလ္ ဟဂ်ရ” ကို “သင့္ေတာင္ေ၀ွးျဖင့္ ေက်ာက္တံုးကို ရိုက္ေလာ့” ဟု ျပန္ဆိုျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုသို႔ ဘာသာျပန္ ဆိုျခင္းသည္ ရြက္ၾကမ္းေရႀကိဳ မွန္ကန္ေသာ္လည္း အႏွက္သာရအားျဖင့္ လံုး၀လြဲမွားေပသည္။ ထို႔အျပင္ စာေပတစ္ခု၏ အလကၤာ၊ ရသ၊ ဂုဏ္၊ တို႔ကို နားမလည္ရာလည္း ေရာက္ေပသည္။
ထို႔အတြက္ ဤ၀ါက်တြင္ ပါ၀င္ေသာ စကားလံုး သံုးလံုးကို ရွင္းျပရန္လိုေပသည္၊ ပထမအေနျဖင့္ ရိုက္ေလာ့ဟု အမ်ားက ဘာသာျပန္သည့္ အိႆြရိဗ္ (မူရင္း ႆြရဗ)မွာ ရိုက္သည္၊ ထိခိုက္သည္၊ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကိုသာ ေပးသည္ မဟုတ္ေပ၊ ခရီးသြားသည္။ သြားလာရွာေဖြသည္ ဟူသည့္ အဓိပၸါယ္ကိုလည္း ေပးေပသည္။ က်မ္းေတာ္၏ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာ တြင္ ႆြရဗ ေအာ့က္ႆ္။ ႆြရဗဖီးလ္ ေအာ့က္ႆ္ ေျမေပၚ၌ ခရီးသြားလာခဲ့သည္။ ေျမအႏွံ႔ သြားလာခဲ့သည္ဟု ဆိုထားေပသည္။ သာ၀ကႀကီး အလီ၏ အလြန္ထင္ျခားေသာ အဆုိအမိန္႔ ျဖစ္သည့္ “ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ တိုင္းျပည္အႏွံ႔ သြားလာ စူးစမ္းသင့္သည္” ဟူသည္ကို အာရ္ဗီစကားျဖင့္ ႆြရဗ ယအ္ဆုဗ္လ္ဒီးႏု ဗိႆန္ေဗဟ္ ဟုဆိုေပသည္။ ဤစကားတြင္လည္း ႆြရဗကို ခရီးႏွင္သည္ဟုပင္ သံုးထားေပသည္၊ ထို႔ အျပင္ အကယ္၍ သင္သည္ ႆြရဗတ္ ေအာ့က္ႆ္ ကုလဟာ ဟု ေျပာလွ်င္။ “ကၽြႏု္ပ္သည္ သူ႔အား ေျမျပင္အႏွံ႔ လိုက္လံရွာေဖြသည္”ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤစကားလံုးႏွင့္ ဤအဓိပါၸယ္ကို၂း ၂၇၃ တြင္လည္း ထင္ျခားစြာ ေတြ႔ႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိႆရိဗ္ (ႆြရဗ ၏ ေစခိုင္းျခင္းစကားလံုး)မွာ သြားလာေစေလာ့။ ခရီးႏွင္ေစေလာ့။ လိုက္လံရွာေဖြေစေလာ့ဟု ျဖစ္ေပသည္။
ဒုတိယ စကားလံုး ဗိအဆြာက မွ အဆြာ ဆိုသည္မွာ ေတာင္ေ၀ွး။ လက္ကိုင္တုတ္ ဟု ျဖစ္ေသာ္လည္း ၎၏ အဓိပၸါယ္မွာ အားကိုးအားထားရေသာ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ လူ႔အသိုက္အၿမံဳ၊ ေနာက္လိုက္ေကာင္းမ်ားကို ၀ကၤ၀ုတၲိ အလကၤာျဖင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္ေပသည္။ အာရ္ဗီစကားတြင္ ထိုကဲ့သို႔ ေျမာက္မ်ားစြာ ေျပာဆိုေပသည္။ ဥပမာ ခိုင္မာေသာ လူ႔အသိုင္း အ၀ိုင္းအား ဖီလာဆန္႔က်င္ျပဳျခင္းကို ရွာ့က္ကုလ္ အဆြာ ဟု ဆိုၿပီး၊ ဤစကားမွ အဆြာ သည္ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း ဟုျဖစ္ေပသည္။ ထို႔အျပင္ “လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းအား သတ္မိသူ မျဖစ္ေစနဲ႔” ဟူသည့္ စကားလံုးတြင္လည္း လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းကို အဆြာ ဟုပင္ဆိုေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤသုတ္ေတာ္မွ အဆြာသည္ ကိုယ္ေတာ္မူဆာ၏ ေနာက္လိုက္ေကာင္းမ်ားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ေပသည္။
တတိယေျမာက္စာလံုးျဖစ္သည့္ ဟဂ်ရ ဆိုသည္ကို အထူးရွင္းေနရန္ မလိုပါ၊ ၎၏ အဓိပၸါယ္မွာ ေက်ာက္ေတာင္ ေက်ာက္ခဲပင္ ျဖစ္၍ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ မာန္မာနႀကီးေသာ မာေက်ာသည့္ ႏွလံုးသားမ်ားကိုလည္း တင္စားေျပာဆိုေပသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသုတ္ေတာ္တြင္ ကိုယ္ေတာ္မူဆာ၏ ေနာက္လိုက္မ်ားအတြက္ ေသာက္ေရရရန္မွာ ႏွလံုးသားမာေက်ာသူမ်ားထံသို႔ သြားေရာက္ေတာင္းရမ္းျခင္း မဟုတ္သျဖင့္ ေက်ာက္ေတာင္၊ ေက်ာက္ခဲ၊ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားေပါသည့္ ေတာင္တန္းကို ဆိုျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ဤသုတ္ေတာ္ပါ ေတာင္ေ၀ွး “အဆြာ” ဆိုသည္ကို ေနာက္လိုက္ေကာင္းမ်ား အသိုင္းအ၀ိုင္းေကာင္းမ်ားဟု နားလည္ၿပီး သူမ်ားအတြက္
“ကိုယ္ေတာ္၏ ေတာင္ေ၀ွးက ေႁမြနဂါးျဖစ္သြား၍ ေမွာ္ဆရာမ်ား၏
ေတာင္ေ၀ွးမွ ျဖစ္လာေသာ ေႁမြမ်ားကို ၀ါးၿမိဳလိုက္ျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပသည္”
ဆိုျခင္းကို အထူးရွင္းျပရန္ လိုသည္ဟု မထင္ေတာ့ပါ။

ေဌးလြင္ဦး

ဒ႑ာရီ ဇတ္ေကာင္မဟုတ္သည့္ ကိုယ္ေတာ္မူဆာ

ကိုယ္ေတာ္မူဆာအား အမည္နာမအားျဖင့္ ကုရ္အံက်မ္းေတာ္တြင္ ၁၃၆ ႀကိမ္ေဖၚျပၿပီး၊ ကိုယ္ေတာ္သည္ အစၥေရး လူမ်ိဳးမ်ားအား အမိုက္ေမွာင္မွ ကယ္ခၽြတ္ရန္ ပြင့္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္သည္ဟု တင္ျပေပသည္။ ကိုယ္ေတာ္မုဟမၼဒ္ႏွင့္ သူ၏ေနာက္လိုက္မ်ားအတြက္ ဥပမာမ်ားကို ကိုယ္ေတာ္မူဆာႏွင့္ သူ႔ေနာက္လိုက္မ်ား၏ ပမာႏွင့္ အၾကာခဏ ပံုေဆာင္ျပသည္ကို ေတြ႔ရေပသည္။
သို႔ေသာ္ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္မွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ကုရ္အံက်မ္းေတာ္ကို ေလ့လာ စဥ္းစား ဘာသာျပန္ဆိုသမွ်တြင္ ခရစ္ယံ အေတြးအေခၚ ေခါင္းေပါင္းကို ေဆာင္းထားလွ်က္ ျပန္ဆို ေရးသား ေဟာေျပာျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ကိုယ္ေတာ္မူဆာအပါအ၀င္ က်မ္းေတာ္၌ ေဖၚျပေသာ ကိုယ္ေတာ္အမ်ားစုမွာ ဒ႑ာရီဇတ္ေကာင္မ်ား အျဖစ္မွ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။
ကိုယ္ေတာ္မူဆာႏွင့္ ပါတ္သက္၍ ဒ႑ာရီအျဖစ္ ဘာသာျပန္ဆို ခံရမႈမ်ားအနက္ ထင္ရွားေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ားမွာ-
(၁) ပယ္လယ္ျပင္ကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲပစ္ျခင္း
(၂)ေတာင္ေ၀ွးျဖင့္ ေက်ာက္တံုးကို ရိုက္လိုက္သျဖင့္ ေသာက္ေရမ်ား ပန္းထြက္လာျခင္း
(၃)ကိုယ္ေတာ္၏ ေတာင္ေ၀ွးက ေႁမြနဂါးျဖစ္သြား၍ ေမွာ္ဆရာမ်ား၏ ေတာင္ေ၀ွးမွ ျဖစ္လာေသာ
ေႁမြမ်ားကို ၀ါးၿမိဳလိုက္ျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပသည္။
(၁) က်မ္းေတာ္၏ ၂း ၅၀ တြင္ ေဖၚျပေသာ “ ငါသည္ သင္တုိ႔အတြက္ ပင္လယ္ျပင္ကို ခြဲခဲ့ၿပီ၊ သင္တို႔အား ကယ္ႏွတ္၍ သင္တို႔၏ မ်က္ေမွာက္တြင္ ဖာရိုးမင္းဆက္အား ႏွစ္ခဲ့ၿပီ” ဟူသည္ကို ဓမၼေဟာင္းက်မ္း၏ ထြက္ေျမာက္ရာက်မ္း ၁၄း ၂၂ တြင္ပါေသာ “၎တို႔ ျဖတ္သြားစဥ္ ေရမ်ားသည္
၀ဲမွ ယာမွ ေက်ာက္ထရံ ကဲ့သို႔ ရွိေန၏” ဟူေသာ အယူအဆကို အလိုလိုက္လွ်က္္ ပင္လယ္ႀကီးကို အမွန္တကယ္ ခြဲပစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆို ၾကေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဒ႑ာရီဆန္ေသာ အယူအဆမ်ိဳး ကုရ္အံက်မ္းေတာ္၌ ဆိုထားျခင္း လံုး၀ မရွိေပ၊ ဤသုတ္ေတာ္တြင္ ေဖၚျပထားေသာ အာရ္ဗီစကား“ဘဟာရ္” ဆိုသည္မွာ “ပင္လယ္ျပင္” သို႔မဟုတ္ “ဒီေရအတက္အက်ရွိေသာ ပင္လယ္၀ ျမစ္ေရျပင္” ဟု အနက္ရေပသည္။
ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ဖာရိုးမင္းဆက္တို႔ အခင္းျဖစ္ေသာေနရာမွာ ပင္လယ္နီတြင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤသုတ္ေတာ္ ပါ “ဘဟာရ္” ကို ပင္လယ္ သမုဒၵရာႀကီးဟု ဘာသာျပန္၍ မျဖစ္ႏိုင္ေပ၊ ပထ၀ီအေနအထားအရ ဒီေရအတက္အက်ရွိေသာ ပင္လယ္၀ ျမစ္ေရျပင္သာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္၊ ထို႔အျပင္ ပထ၀ီပညာအရ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ပင္လယ္နီတြင္ ကၽြန္းစုတန္း မ်ားစြာ ရွိေနခဲ့ေပသည္၊ ပင္လယ္နီ၏ ေျမာက္ဘက္အစြန္ဆံုးအပိုင္း (ဓမၼေဟာင္းက်မ္းခ်က္အရ အခင္းျဖစ္ရာ ေနရာ) သည္ ကၽြန္းစုမ်ား ၾကားရွိ ေရလက္ၾကား ျဖစ္၍ ေရနက္ပိုင္း မဟုတ္ခဲ့ေပ၊ ဒီေရ က်ေနစဥ္တြင္ ေရခမ္းေနၿပီး။ ဒီေရ တက္လာ ေသာအခါမွသာ ေရျပည့္လွ်ံျခင္း ျဖစ္ေပသည္၊ ကိုယ္ေတာ္မူဆာ (ေမာေရွ)ႏွင့္ေနာက္လိုက္မ်ား ျဖတ္သြားစဥ္ ဒီေရက်၊ ေရခမ္းေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္၊ ထိုအခ်က္ကို က်မ္းေတာ္၏ (၂၀း၇၇)တြင္ သူတို႔ ျဖတ္သြားေသာ လမ္းသည္ “ေျခာက္ေသြ႔ေသာ လမ္းေၾကာင္း” တြရီးကန္ (မ္) ဟု အခိုင္အမာ ေျပာထားၿပီး သူတို႔၏ ေနာက္မွ လိုက္လာေသာ ဖာရိုးမင္းဆက္မ်ား ထိုေနရာသို႔ ျဖတ္သန္းစဥ္ ဒီေရ အတက္ႏွင့္ ထိပ္ဆိုင္တိုးရျခင္း ျဖစ္ေပသည္၊ ထိုအခ်က္ကို ၂း ၅၀ ရွိ ဖာရိုးမင္းဆက္အား ႏွစ္ (နစ္ေစ)ခဲ့ၿပီ ဆိုသည့္ စကားက ေထာက္ျပေနေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ က်မ္းေတာ္တြင္ ေဖၚျပေသာ “ပင္လယ္ျပင္ကို ခြဲခဲ့ၿပီ” ဆိုသည္မွာ သဘာ၀ဓမၼကို ခ်ိဳးဖ်က္၍ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲပစ္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ ခြဲျခားသတ္မွတ္ၿပီး ျဖစ္သည့္ ဒီေရအတက္ႏွင့္ ဒီေရအက် ပင္လယ္ေရ၏ သဘာ၀ႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္မူဆာႏွင့္ သူ၏ရန္သူမ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္ရပ္ကို ပူးတြဲ တင္ျပျခင္း သာျဖစ္ေပသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ဖာရိုးမင္းဆက္မွာ ေရနစ္ မ်ိဳးျပဳတ္သြားျခင္း မဟုတ္ေပ၊ သမိုင္း ေရစီး၌ နစ္ျမဳပ္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ (ေသာက္ေရအတြက္ ေက်ာက္တံုးကို ရိုက္ျခင္း- သီးျခားေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ဖတ္ပါ)
ေဌးလြင္ဦး

ကိုယ္ေတာ္မူဆာသည္ ေဂါဏာဂံု ျမတ္စြာဘုရားေလာ

ကိုယ္ေတာ္မူဆာကို သမြၼာက်မ္းစာတြင္ ေမာေရွဟု ေရးသားၿပီး၊ ကိုယ္ေတာ္သည္ အစၥေရးလ္ လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ပြင့္ေပၚေသာ ဉာဏ္စဥ္ေတာ္ေဆာင္ (ရစူလ္) တစ္ပါး ျဖစ္ေပသည္။ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ထိုစဥ္က ပါဠိဘာသာစကားျဖင့္ “ေဂါဏ” ဟုေခၚသည့္ ႏြားကို “သရဏဂံု” တင္ကိုးကြယ္ေနခဲ့ေပသည္၊ ထိုသုိ႔ေသာ ကိုးကြယ္မွား ထဲမွ ကၽြတ္လြတ္ေစရန္ႏွင့္ ပရမတ္ဘုရားရွင္အားသာ သဏရဂံုတည္ ကိုးကြယ္ၾကရန္ ကိုယ္ေတာ္က ေဆာင္ၾကည္းေပးခဲ့သည္၊ ကိုယ္ေတာ္မူဆာကို ဖာရိုးမင္းဆက္က ျမစ္ထဲမွ ေကာက္ယူေမြးစားေသာေၾကာင့္ ထီးနန္းတြင္းတြင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သည္၊ (၂၈း ၈။ ၉)၊ ကိုယ္ေတာ္မူဆာအား ျမစ္ထဲရွိ သဖန္းပင္အနီးမွ ရရွိသျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္၏ အမည္မွာ ဟီးဘရူး ဘာသာစကားျဖင့္ မူ “ေရ” ဆာ “သဖန္းပင္” ဟုျဖစ္၍ ေရသဖန္းပင္ ဟုအနက္ ရေပသည္၊ (ဆရာေတာ္ ဃာဇီဟာရွင္၏ ကုရ္အံအလင္းျပက်မ္း အတြဲ ၁)။ ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္တြင္ ေဖၚျပေသာ ဘဒၵကမၻာ၌ ပြင့္ေပၚခဲ့သည္ ဘုရားရွင္မ်ားတြင္ ေဂါဏာဂံု (ေဂါဏာဂုဏ္) ဘုရားရွင္သည္လည္း ေရသဖန္းပင္ကို ကိုယ္စားျပဳေသာေၾကာင့္ စိတ္၀င္စားဘြယ္ တိုက္ဆိုင္ ေနပါသည္၊ ကၽြႏု္ပ္အေနျဖင့္ ေစ့စံုလံုေလာက္စြာ သုေတသန မျပဳႏိုင္ေသးေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ေတာ္မူဆာအား ေဂါဏာဂုဏ္ ဘုရားရွင္ျဖစ္သည္ဟု တိုက္ရိုက္ေျပာဆိုႏိုင္ေသာ အင္အားမရွိပါ၊ ဒ႑ာရီ ဆန္ဆန္ျဖစ္ေနေသာ ဇတ္လမ္းမ်ားကို အမွန္တရား စင္ျမင့္ေပၚသို႔ ပို႔ေဆာင္လိုေသာ ေနာင္လာ ေနာက္သား ပညာရွင္မ်ားအတြက္ သုေတသန ျပဳလိုက ျပဳႏိုင္ေစရန္ ကၽြႏု္ပ္ေလ့လာ ဖတ္ရႈ သမွ်မွ လမ္းစရႏိုင္မည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေဖၚျပေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္၊
အျခား အခ်က္အလက္မ်ားမွာ (၁) ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္တြင္ ေဖၚျပေသာ ဘဒၵကမၻာ ဆိုသည္မွာ ဤလက္ရွိ ကမၻာကိုသာ ေခၚေပသည္ ရာဇ၀င္လာ ပ်က္သြားၿပီးေသာ ကမၻာမ်ား မဟုတ္ေခ်။ (၂) ဘုရားရွင္ ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ ဆိုသည္ထက္ သာသနာတစ္ခု၏ ေခါင္းေဆာင္နာယက ဆိုသည္မွာ ထင္ျခားေပသည္။ (၃) ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ အရ ဤကမၻာ၌ ဘုရားရွင္ေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ပြင့္ေပၚခဲ့ေသာ္လည္း ထင္ျခားေသာ ပင္မဘုရားႀကီး ငါးဆူကိုသာ အဓိက ရည္ၫႊန္းထားသည္။ ထို အခ်င္းအရာအား စီစစ္ၾကည့္လွ်င္ ဤကမၻာ တြင္ ဘာသာတရားေပါင္း ဂိုဏ္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ္လည္း ထင္ျခားေသာ ဘာသာတရားႀကီးမ်ားမွာ (ဟိႏၵဴ။ ဂ်ဴး။ ဗုဒၶ။ ခရစ္ယံႏွင့္ အစၥလာမ္) ငါးခုသာရွိေပသည္၊ (၄) ဓမၼေဟာင္း က်မ္းစာမ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ေသာ ကာလ (ဗုဒၶမပြင့္မွီ သို႔မဟုတ္ ပြင့္ေပၚဆဲႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္) ကတည္းက အေရွ႔အလယ္ပိုင္းႏွင့္ အိႏိၵယမွာ ဆက္စပ္မႈ ရွိေနေပသည္ (ဓမၼေဟာင္းက်မ္း၏ ဧသတာ၀တၴဳ ၁း၁)။ တနည္းအားျဖင့္ ဆက္သြယ္ေရး ျပတ္ေတာက္ေနေသာ သီးျခား ကမၻာ မဟုတ္ေတာ့ေပ။
တဖန္ ကိုယ္ေတာ္ေဂါဓမ ေဟာၾကားေသာ တရားေဒသနာမ်ားသည္ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ျဖစ္ ေနေသာ္လည္း- စာေပယဥ္ေက်းမႈကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ထိုေခတ္ထိုခ်ိန္မွ ကိုယ္ေတာ္ပြင့္ေပၚရာ ေဒသမွ လူသားမ်ားနားလည္ သေဘာေပါက္ေစရန္ ထိုေခတ္သံုး စာေပဟန္ျဖင့္ ဥပမာ ဥပေမယ်စံုသည့္ ဇတ္လမ္း အျဖစ္ စီကာပတ္ကံုး ေျပာဆိုျခင္းသာ ျဖစ္၍ မဟုတ္မမွန္ေသာ ဒ႑ာရီီီမ်ားကို တင္ျပခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဆိုသည္ကို စာေပအဌာရသ ေခၚ စာေပသုခုမ၌ လိမၼာသူတိုင္းက နားလည္ၾကေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤ ဘဒၵကမၻာ၌ ပြင့္ေပၚ သည့္ ဘုရားရွင္ ငါးပါးျဖစ္သည့္ “ကကုႆန္၊ ေဂါဏဂုဏ္၊ ကႆဖ၊ ေဂါဓမ၊ ေမတၱယ်” ဆုိသည္တို႔မွာ ဒ႑ာရီလာ ဇတ္လိုက္မ်ား မဟုတ္ေပ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ က်မ္းျမတ္ကုရ္အံက ဤဘဒၵကမၻာ၌ ပြင့္ေပၚခဲ့ၾကေသာ ကိုယ္ေတာ္ မူဆာ၊ ကိုယ္ေတာ္ ေဂါဓမ၊ ကိုယ္ေတာ္ေယရႈႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္ မိုဟမၼဒ္တို႔အား သဗၺညဳတ ဉာဏ္စဥ္မ်ား ရရွိသည့္ ဉာဏ္စဥ္ေတာ္ ေဆာင္မ်ားအျဖစ္လည္းေကာင္း မိရိုးဖလာ အမိုက္ေမွာင္တြင္ ႏြံနစ္ေနေသာ လူသားအေပါင္းအား တရားအလင္းေရာင္ ဆီသို႔ ဦးေဆာင္ခဲ့သူမ်ားအျဖစ္လည္းေကာင္း ေဖၚျပသည့္အျပင္ အစၥလာမ္သာသနာ၌ သက္၀င္ယံုၾကည္သူမ်ားအေနျဖင့္ ထိုအရွင္သူျမတ္မ်ားကို အဆင့္အတန္း ခြဲျခားခြင့္ မျပဳေပ။ (ဒ႑ာရီ ဇတ္ေကာင္မဟုတ္သည့္ ကိုယ္ေတာ္မူဆာ- ကို ဖတ္ရႈပါ)

ေဌးလြင္ဦး